Χτες, Σάββατο απόγευμα, δεν έβρεξε. Δεν ήταν βροχή αυτό. Ήταν τα δάκρυα της φύσης για το κακό που της έχουμε κάνει. Εγώ, εσύ, όλοι μας. Ο καθένας με τον τρόπο του, άλλος πολύ κι άλλος λίγο.
Βλέποντας τις στάλες να αναζητούν μανιασμένα την σύγκρουση με το έδαφος, κατάλαβα πως έχουμε πάρει έναν δρόμο χωρίς γυρισμό. Ότι και να κάνουμε πια, η φύση έχει τραυματιστεί ανεπανόρθωτα.
Γι' αυτό, από εδώ και στο εξής, τα δικά μου τα μάτια δεν θα βλέπουν πια την βροχή που ποτίζει τα δέντρα και δροσίζει την Γη. Τα δικά μου τα μάτια θα βλέπουν τα δάκρυα της φύσης, που βγαίνουν απ' την στενοχώρια και την οργή της, για τον τρόπο που της φερθήκαμε. Επαναλαμβάνω: Εγώ, εσύ, όλοι μας...
2 σχόλια:
h8ela apla na sou pw,pws h fysh , h gh edw kai ekatomoiria xronia mas anexete na thn leeilatoume... kserei ekeinh,kapoia stigmh 8a kanei to bam kai 8a mas dialysei k etsi siga siga 8a "giatrepsei" tis plhges pou ths anoiksame....
perissotera arthra gia perivallon please
Δημοσίευση σχολίου