Χτες το απόγευμα επέστρεψα σπίτι μετ' εμποδίων, λόγω της μεγάλης βροχής που έπιασε. Οταν περίμενα το λεωφορείο, παρόλο που φορούσα μπουφάν και κουκούλα, στάθηκα κάτω απ' την στάση για να μην βρέχομαι. Μιλάμε για πολύ βροχή!
Όταν πλέον το λεωφορείο έφτασε, γινόταν το έλα να δεις. Σπρωξίματα, πατήματα, βρεξίματα, μπουνιές και κλωτσιές (καταλάθος υποτίθεται αλλά πιστεύω πως είναι υποσυνείδητη αντίδραση μερικών που έχουν νεύρα), κλειστές και ανοιχτές ομπρέλες που απειλούσαν τα μάτια όλων, φωνές, κτλ. Σαν να βγήκαμε από κόμιξ είμασταν. Τέλος πάντων, με τα πολλά μπήκαμε μέσα (οι πιο τυχεροί τουλάχιστον).
Περιμένοντας να φτάσω στη στάση που ήθελα, χαμένη μέσα στις σκέψεις μου και κοιτάζοντας την βροχή απ' το τζάμι, ακούω ξαφνικά ένα κακάρισμα.
Όχι, δεν είχε κότες στο λεωφορείο. Απλώς ήταν υστερικό γέλιο... Έτσι γύρισα το κεφάλι μου να δω τι συμβαίνει. Είδα μια κυρία, να κοιτάζει προς τα πάνω, και να κοντεύει να πάθει ασφυξία απ' το πολύ γέλιο!
Τι είχε γίνει; Απλώς ένα καπάκι της οροφής του λεωφορείου ήταν μισάνοιχτο, οπότε έβρεχε και μέσα στο λεωφορείο... Όχι τόσο απ' την βροχή που έπεφτε έξω, αλλά από τα νερά που μαζευόντουσαν και έσταζαν σε μεγάλες ποσότητες.
Αφού την κοιτούσαμε πολλοί άνθρωποι για αρκετή ώρα, δεν σταμάτησε να γελάει... Το αποτέλεσμα ήταν να χαμογελάσουν μερικοί (μαζί τους κι εγώ), όχι τόσο για το αστείο της υπόθεσης, αλλά από το δικό της γέλιο πιο πολύ...
Κι αυτό επειδή ήταν αληθινό.
Έχουμε χορτάσει όλοι μας από το ψεύτικο γέλιο που συναντάμε παντού.
Το αληθινό γέλιο αρχίζει να σπανίζει...
12 σχόλια:
Σημαντικό βέβαια είναι να μπορεί κανείς να ξεχωρίζει το αληθινό από το προσποιητό γέλιο! Γιατί σήμερα όλα είναι μπερδεμένα.
Την καλησπέρα μου.
Το έχω πάθει πάρα πολλές φορές να θέλω να γελάσω στο λεωφορείο με κάτι κωμικοτραγικό που συμβαίνει μέσα ή έξω από αυτό, αλλά να συγκρατιέμαι για να μη με περάσουν για τρελή! Ωραίο πράγμα όμως να ακούς αληθινό γέλιο... :)
Τουλάχιστον αυτή γελούσε με τον εαυτό της που μουσκευόταν, και όχι με κάποιον άλλο ταλαίπωρο.
Μου θύμησες τα σαράβαλα λεωφορεία που είχαν βάλει στο ΚΤΕΛ της Θήβας, 1989 όταν πρωτοδιορίστηκα. Ένα λεωφορείο που έτριζε, το είχα βγάλει κιτ κοροϊδευτικά, γιατί ήταν το πιο σαράβαλο απ' όλα, καταρρακτώδης βροχή σε όλη την διαδρομή, στο λεωφορείο όλες οι θέσεις γεμάτες, η θέση μου φυσικά η χειρότερη!!!
Έσταζε συνέχεια και είχα γίνει μούσκεμα, επί δύο ώρες βρεχόμουν, οι υπόλοιποι επιβάτες σκασμένοι στα γέλια, ήμουν στο τσακ να κάνω φόνο, τι κι αν τους αγριοκοίταζα, πιο πολύ γέλαγαν.
Σαν να μην έφτανε αυτό, είχα και αρκετό ποδαρόδρομο, από εκεί που με άφηνε το σαράβαλο μέχρι να φτάσω στη δουλειά, ήταν και ανηφόρα, έτσι το χάλι μου έγινε μεγαλύτερο από τα ποτάμια που κατέβαζε.
Τα μουσκεμένα ρούχα στέγνωσαν πάνω μου, οι άλλοι συνάδελφοι απορούσαν γιατί έγινα τόσο μούσκεμα, εμ βέβαια οι άλλοι ερχόντουσαν σαν κύριοι με τα αμαξάκια τους, εγώ είχα τη χορωδία μαμά -μπαμπά, όχι με το αμάξι μοναχούλι σου στην εθνική, μην πάθεις τίποτα, τόσα δυστυχήματα γίνονται.
Κι αυτό δηλαδή που έπαθα τώρα τι ήταν ευτύχημα;
Όταν πλέον το βράδυ γύρισα Αθήνα, είχα κερδίσει το βραβείο του πυρετού, της καταρροής και όλων των επακόλουθων του γενναίου κρυώματος.
Όσο πτώμα και να ήμουν τον καυγά οι δικοί μου δεν τον γλύτωσαν, αλλά όλες οι μεγάλες μάχες απαιτούν θυσίες, η δικιά μου θυσία ήταν το κρύωμα, αλλά κέρδισα τη μάχη και έτσι από τότε μόνο με το αυτοκίνητό μου πήγαινα, όσο κι αν έτρεμαν οι δικοί μου.
Ναι ξέφυγα από το θέμα το ξέρω, το γέλιο είναι καλό όταν αυτοσαρκάζεται κάποιος ή όταν δεν έχει κακία μέσα του.
:)
MEΓΑΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΓΕΛΙΟ.ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΓΕΛΑΓΑΜΕ ΠΙΟ ΠΌΛΥ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ.ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ.
αναμνήσεις ενός γερόλυκου :-Ρ
στο θέμα μας τώρα. καλά δεν άνοιγε και αυτή η μανδάμ μία ομπρέλα? εκεί να δεις γέλια που θα έκανε όλο το λεωφορείο.
Λέων, το αληθινό γέλιο κάνει μπαμ από μακριά!
Το ψεύτικο είναι που σε γεμίζει αμφιβολίες...
Carina, αυτό το παθαίνω την ώρα του μαθήματος... Το βασίλειο μου για μια στιγμή ελεύθερου γέλιου! Δυσκολεύομαι απίστευτα να το πνίγω, όταν έχει προηγηθεί κάτι αστείο στην αίθουσα... Αλλά το παλεύω :Ρ
Κακέ λύκε, η δική σου εμπειρία δεν ήταν καθόλου για γέλια όπως φαίνεται. Τουλάχιστον μετά κέρδισες το δικαίωμά σου να πηγαίνεις με το αυτοκίνητο παρά με τα λεωφορεία που μπάζουν!
Σκρουτζάκο έχεις δίκιο. Το πόσο γελάει κάποιος, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από τις σκοτούρες που έχει κάποιος στη ζωή του.
Χρυσό πιπί, αν άνοιγε ομπρέλα εκεί που στεκόταν, θα έβγαζε τουλάχιστον 16 μάτια, οπότε κάθε άλλο παρα θα γελούσαν οι υπόλοιποι :Ρ
einai oraio na gelas me ti psixi sou!!!an eisai ali8inos se ola eisai kai sto gelio sou :) filia!!! :)
Leviathan, ακριβώς, το αληθινό γέλιο δείχνει έναν αληθινό άνθρωπο, αρκεί αυτό να μην είναι εις βάρος κάποιου άλλου.
Δημοσίευση σχολίου