Τι με τσαντίζει πιο πολύ

Ο Κακός Λύκος με κάλεσε σε άλλο ένα παιχνίδι (έχασα το μέτρημα σε πόσα παιχνίδια έχω παίξει), όπου πρέπει να πω 5 πράγματα με τσαντίζουν.
Με μια πρώτη σκέψη, πάνω κάτω μονολόγησα τα εξής (από μέσα μου φυσικά, δεν παραμιλάω κιόλας), με πρωταγωνιστές εμένα και το εγώ μου:
- Τι με τσαντίζει;
- Κατ' αρχάς εσύ δεν τσαντίζεσαι.
- Μη λες βλακείες, έχω θυμώσει αρκετές φορές στη ζωή μου.
- Ναι, αλλά όχι με συγκεκριμένα πράγματα. Και σιγά τον θυμό βρε παιδάκι μου, το πολύ πολύ να βροντήξεις καμιά πόρτα κι αυτό ήταν όλο. Άντε να πετάξεις και κάνα ελαφρύ μπινελίκι που δεν θα το ζήλευε κανένας.


Τι με τσαντίζει λοιπόν... Μάλλον, τι μου δίνει κίνητρο να θυμώσω, άσχετα που δεν μπαίνω καν στην διαδικασία...

1. Όταν μου λένε ψέμματα.

2. Όταν μιλάω ευγενικά σε κάποιον υπάλληλο για να με εξυπηρετήσει κι αυτός μου μιλάει λες και του σκότωσα τη μάνα.

3. Όταν με σπρώχνουν στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στο σούπερ μάρκετ, στο μετρό, στο λεωφορείο, λες και νομίζουν ότι με μια κίνηση καράτε θα εξαφανίσω όλον τον κόσμο από μπροστά μου και θ' ανοίξω δρόμο γι' αυτόν που με σπρώχνει.

4. Όταν δείχνω την πρόθεση μου να κατέβω στην επόμενη στάση και μερικοί επιμένουν να χουφτώνουν την πόρτα του λεωφορείου με περίσσιο πάθος.

5. Όταν αρρωσταίνω (έστω και λίγο) ενώ δεν καπνίζω, δεν πίνω καφέ, δεν πίνω ποτά, δεν ξενυχτάω, δεν είμαι άπλυτη, δεν τρώω ληγμένα, δεν παίρνω ναρκωτικά, ή ότι άλλο κάνει κακό στην υγεία.


Με όσα έβγαλα στη φόρα σε αυτή και σε προηγούμενη ανάρτηση, μπορώ να πω ότι πλέον μπορείτε να με διαβάζετε σαν ανοιχτό βιβλίο!

Φυσικά, όποιος θέλει, τον προσκαλώ να παίξει...
Αν μπορεί να θεωρηθεί παιχνίδι αυτό :Ρ