Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009
Κυριακή 22 Μαρτίου 2009
Θα σε πάρω να φύγουμε
Θα σε πάρω να φύγουμε
σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη
που κανέναν δεν ξέρουμε
και κανείς δεν μας ξέρει
Δεν θα έχει η αγάπη μας
καρδιοχτύπια και πόνους
κι αγκαλιά θα βαδίζουμε
στους μεγάλους τους δρόμους
Θα σε πάρω να φύγουμε
ως του κόσμου την άκρη
για να πάψει απ' τα μάτια σου
να κυλάει το δάκρυ
Θα σε πάρω να φύγουμε
σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη
που κανέναν δεν ξέρουμε
και κανείς δεν μας ξέρει
Θα σε πάρω να φύγουμε
σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη
που κανέναν δεν ξέρουμε
και κανείς δεν μας ξέρει...
Σάββατο 21 Μαρτίου 2009
Shopping Cart Hero
"Είναι απλό, χαζό, άσχημο και μικρό σε διάρκεια. Και θα το παίξετε όλο γιατί απλά έχει αυτό που πρέπει να έχουν αυτά τα παιχνίδια. Πλάκα!"
http://www.funny-city.gr/1912/
http://www.funny-city.gr/1912/
Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009
Αστικοί μύθοι
Μια πάρα πολύ καλή σελίδα, γεμάτη με ιστορίες που ποτέ δεν έμαθε κανείς αν είναι αληθινές ή όχι, αλλά θεωρούνται φανταστικές:
www.urbanlegends.gr
www.urbanlegends.gr
Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009
Βρέχει στο λεωφορείο
Χτες το απόγευμα επέστρεψα σπίτι μετ' εμποδίων, λόγω της μεγάλης βροχής που έπιασε. Οταν περίμενα το λεωφορείο, παρόλο που φορούσα μπουφάν και κουκούλα, στάθηκα κάτω απ' την στάση για να μην βρέχομαι. Μιλάμε για πολύ βροχή!
Όταν πλέον το λεωφορείο έφτασε, γινόταν το έλα να δεις. Σπρωξίματα, πατήματα, βρεξίματα, μπουνιές και κλωτσιές (καταλάθος υποτίθεται αλλά πιστεύω πως είναι υποσυνείδητη αντίδραση μερικών που έχουν νεύρα), κλειστές και ανοιχτές ομπρέλες που απειλούσαν τα μάτια όλων, φωνές, κτλ. Σαν να βγήκαμε από κόμιξ είμασταν. Τέλος πάντων, με τα πολλά μπήκαμε μέσα (οι πιο τυχεροί τουλάχιστον).
Περιμένοντας να φτάσω στη στάση που ήθελα, χαμένη μέσα στις σκέψεις μου και κοιτάζοντας την βροχή απ' το τζάμι, ακούω ξαφνικά ένα κακάρισμα.
Όχι, δεν είχε κότες στο λεωφορείο. Απλώς ήταν υστερικό γέλιο... Έτσι γύρισα το κεφάλι μου να δω τι συμβαίνει. Είδα μια κυρία, να κοιτάζει προς τα πάνω, και να κοντεύει να πάθει ασφυξία απ' το πολύ γέλιο!
Τι είχε γίνει; Απλώς ένα καπάκι της οροφής του λεωφορείου ήταν μισάνοιχτο, οπότε έβρεχε και μέσα στο λεωφορείο... Όχι τόσο απ' την βροχή που έπεφτε έξω, αλλά από τα νερά που μαζευόντουσαν και έσταζαν σε μεγάλες ποσότητες.
Αφού την κοιτούσαμε πολλοί άνθρωποι για αρκετή ώρα, δεν σταμάτησε να γελάει... Το αποτέλεσμα ήταν να χαμογελάσουν μερικοί (μαζί τους κι εγώ), όχι τόσο για το αστείο της υπόθεσης, αλλά από το δικό της γέλιο πιο πολύ...
Κι αυτό επειδή ήταν αληθινό.
Έχουμε χορτάσει όλοι μας από το ψεύτικο γέλιο που συναντάμε παντού.
Το αληθινό γέλιο αρχίζει να σπανίζει...
Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009
Τι με τσαντίζει πιο πολύ
Ο Κακός Λύκος με κάλεσε σε άλλο ένα παιχνίδι (έχασα το μέτρημα σε πόσα παιχνίδια έχω παίξει), όπου πρέπει να πω 5 πράγματα με τσαντίζουν.
Με μια πρώτη σκέψη, πάνω κάτω μονολόγησα τα εξής (από μέσα μου φυσικά, δεν παραμιλάω κιόλας), με πρωταγωνιστές εμένα και το εγώ μου:
- Τι με τσαντίζει;
- Κατ' αρχάς εσύ δεν τσαντίζεσαι.
- Μη λες βλακείες, έχω θυμώσει αρκετές φορές στη ζωή μου.
- Ναι, αλλά όχι με συγκεκριμένα πράγματα. Και σιγά τον θυμό βρε παιδάκι μου, το πολύ πολύ να βροντήξεις καμιά πόρτα κι αυτό ήταν όλο. Άντε να πετάξεις και κάνα ελαφρύ μπινελίκι που δεν θα το ζήλευε κανένας.
Τι με τσαντίζει λοιπόν... Μάλλον, τι μου δίνει κίνητρο να θυμώσω, άσχετα που δεν μπαίνω καν στην διαδικασία...
1. Όταν μου λένε ψέμματα.
2. Όταν μιλάω ευγενικά σε κάποιον υπάλληλο για να με εξυπηρετήσει κι αυτός μου μιλάει λες και του σκότωσα τη μάνα.
3. Όταν με σπρώχνουν στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στο σούπερ μάρκετ, στο μετρό, στο λεωφορείο, λες και νομίζουν ότι με μια κίνηση καράτε θα εξαφανίσω όλον τον κόσμο από μπροστά μου και θ' ανοίξω δρόμο γι' αυτόν που με σπρώχνει.
4. Όταν δείχνω την πρόθεση μου να κατέβω στην επόμενη στάση και μερικοί επιμένουν να χουφτώνουν την πόρτα του λεωφορείου με περίσσιο πάθος.
5. Όταν αρρωσταίνω (έστω και λίγο) ενώ δεν καπνίζω, δεν πίνω καφέ, δεν πίνω ποτά, δεν ξενυχτάω, δεν είμαι άπλυτη, δεν τρώω ληγμένα, δεν παίρνω ναρκωτικά, ή ότι άλλο κάνει κακό στην υγεία.
Με όσα έβγαλα στη φόρα σε αυτή και σε προηγούμενη ανάρτηση, μπορώ να πω ότι πλέον μπορείτε να με διαβάζετε σαν ανοιχτό βιβλίο!
Φυσικά, όποιος θέλει, τον προσκαλώ να παίξει...
Αν μπορεί να θεωρηθεί παιχνίδι αυτό :Ρ
Με μια πρώτη σκέψη, πάνω κάτω μονολόγησα τα εξής (από μέσα μου φυσικά, δεν παραμιλάω κιόλας), με πρωταγωνιστές εμένα και το εγώ μου:
- Τι με τσαντίζει;
- Κατ' αρχάς εσύ δεν τσαντίζεσαι.
- Μη λες βλακείες, έχω θυμώσει αρκετές φορές στη ζωή μου.
- Ναι, αλλά όχι με συγκεκριμένα πράγματα. Και σιγά τον θυμό βρε παιδάκι μου, το πολύ πολύ να βροντήξεις καμιά πόρτα κι αυτό ήταν όλο. Άντε να πετάξεις και κάνα ελαφρύ μπινελίκι που δεν θα το ζήλευε κανένας.
Τι με τσαντίζει λοιπόν... Μάλλον, τι μου δίνει κίνητρο να θυμώσω, άσχετα που δεν μπαίνω καν στην διαδικασία...
1. Όταν μου λένε ψέμματα.
2. Όταν μιλάω ευγενικά σε κάποιον υπάλληλο για να με εξυπηρετήσει κι αυτός μου μιλάει λες και του σκότωσα τη μάνα.
3. Όταν με σπρώχνουν στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, στο σούπερ μάρκετ, στο μετρό, στο λεωφορείο, λες και νομίζουν ότι με μια κίνηση καράτε θα εξαφανίσω όλον τον κόσμο από μπροστά μου και θ' ανοίξω δρόμο γι' αυτόν που με σπρώχνει.
4. Όταν δείχνω την πρόθεση μου να κατέβω στην επόμενη στάση και μερικοί επιμένουν να χουφτώνουν την πόρτα του λεωφορείου με περίσσιο πάθος.
5. Όταν αρρωσταίνω (έστω και λίγο) ενώ δεν καπνίζω, δεν πίνω καφέ, δεν πίνω ποτά, δεν ξενυχτάω, δεν είμαι άπλυτη, δεν τρώω ληγμένα, δεν παίρνω ναρκωτικά, ή ότι άλλο κάνει κακό στην υγεία.
Με όσα έβγαλα στη φόρα σε αυτή και σε προηγούμενη ανάρτηση, μπορώ να πω ότι πλέον μπορείτε να με διαβάζετε σαν ανοιχτό βιβλίο!
Φυσικά, όποιος θέλει, τον προσκαλώ να παίξει...
Αν μπορεί να θεωρηθεί παιχνίδι αυτό :Ρ
Τρίτη 10 Μαρτίου 2009
Μπλογκο-ιστορία
Περπατούσα αμέριμνη στην πόλη, και ξαφνικά βρέθηκε μπροστά μου ο κακός λύκος. Φαίνεται πως με είχε δει στο ανάμεσα στενό του δρόμου και μου έστησε καρτέρι. Όμως του είπα πως κυνηγάει λάθος πρόσωπο, γιατί δεν είμαι η κοκκινοσκουφίτσα. Μου εξήγησε ότι απλώς βρήκε το ημερολόγιο της Χαράς, και ήθελε να με ρωτήσει που θα την βρει για να της το δώσει πίσω. Το είχε πάρει από έναν μικρό αλήτη, ο οποίος το βρήκε πεσμένο στο δρόμο.
Επιχειρήσαμε μαζί να βρούμε τον ιδιοκτήτη του ημερολογίου, και ύστερα από πολύ ψάξιμο βρεθήκαμε σ' ένα σπίτι όπου είχε μια ταμπέλα που έγραφε "προσοχή δαγκώνει". Δεν είδα όμως κάποιο σκύλο στην αυλή, φαίνεται θα βρισκόταν μέσα στο σπίτι. Ξαφνικά άκουσα ένα "ωχ το μάτι μου", και ήταν ο Coco blog-o που εκείνη την ώρα ερχόταν να μας ανοίξει και που τρέχοντας του είχε μπει ένα σκουπιδάκι στο μάτι. Τον ρωτήσαμε που θα βρούμε την Χαρά και μας είπε πως είναι σε ένα από τα απέναντι σπίτια, αλλά δεν θυμόταν ακριβώς.
Εμείς το ρίξαμε στο α μπε μπα μπλογκ και αφού "πίστευε και μη, ερεύνα", πήγαμε να ερευνήσουμε το συγκεκριμένο σπίτι, ασχέτως που δεν γνωρίζαμε αν ήταν της Χαράς. Η τύχη μας χαμογέλασε, αφού εκείνη τη στιγμή η Χαρά έβγαινε έξω κλείνοντας την πόρτα πίσω της, και της δώσαμε το ημερολόγιο της. Αφού μας ευχαρίστησε, μας προσκάλεσε μαζί της στην βόλτα της...
Σύμφωνα με τις οδηγίες του παιχνιδιού (όπου με προσκάλεσε η Χαρά), έπρεπε με βάση τα ονόματα από 10 μπλογκς να φτιάξω μια ιστορία. Έκανα ό,τι μπορούσα :)
Προσκαλώ όποιον θέλει να συμμετάσχει!
Επιχειρήσαμε μαζί να βρούμε τον ιδιοκτήτη του ημερολογίου, και ύστερα από πολύ ψάξιμο βρεθήκαμε σ' ένα σπίτι όπου είχε μια ταμπέλα που έγραφε "προσοχή δαγκώνει". Δεν είδα όμως κάποιο σκύλο στην αυλή, φαίνεται θα βρισκόταν μέσα στο σπίτι. Ξαφνικά άκουσα ένα "ωχ το μάτι μου", και ήταν ο Coco blog-o που εκείνη την ώρα ερχόταν να μας ανοίξει και που τρέχοντας του είχε μπει ένα σκουπιδάκι στο μάτι. Τον ρωτήσαμε που θα βρούμε την Χαρά και μας είπε πως είναι σε ένα από τα απέναντι σπίτια, αλλά δεν θυμόταν ακριβώς.
Εμείς το ρίξαμε στο α μπε μπα μπλογκ και αφού "πίστευε και μη, ερεύνα", πήγαμε να ερευνήσουμε το συγκεκριμένο σπίτι, ασχέτως που δεν γνωρίζαμε αν ήταν της Χαράς. Η τύχη μας χαμογέλασε, αφού εκείνη τη στιγμή η Χαρά έβγαινε έξω κλείνοντας την πόρτα πίσω της, και της δώσαμε το ημερολόγιο της. Αφού μας ευχαρίστησε, μας προσκάλεσε μαζί της στην βόλτα της...
Σύμφωνα με τις οδηγίες του παιχνιδιού (όπου με προσκάλεσε η Χαρά), έπρεπε με βάση τα ονόματα από 10 μπλογκς να φτιάξω μια ιστορία. Έκανα ό,τι μπορούσα :)
Προσκαλώ όποιον θέλει να συμμετάσχει!
Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009
Τα ελαττώματα μου και ο αριθμός 53
Κατ' αρχήν να ευχαριστήσω όλους όσους μου ευχήθηκαν σήμερα για τα γενέθλια μου καθώς και την Κοκκινοσκουφίτσα που μου ευχήθηκε και μέσα από μια ανάρτηση της. Και να πω για όσους δεν ξέρουν (που πλέον είναι λίγοι) ότι το 53 στο ψευδώνυμο μου δεν είναι ούτε ηλικία, ούτε έτος γεννήσεως, ούτε αγαπημένος αριθμός, ούτε βάρος, ούτε ύψος, ούτε νούμερο παπούτσι, ούτε νούμερο παντελόνι, ούτε οτιδήποτε εξωφρενικό στο οποίο πάει ο νους σας (μεγάλη η φαντασία του ανθρώπου, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σκεφτεί), αλλά ημερομηνία γενεθλίων (5/3).
Και για όσους απορούν για το έτος γεννήσεως, είναι το 1982 κι έκλεισα τα 27.
Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο Κακός Λύκος, που μάλλον αποφάσισαν να κάνουν κόμμα εναντίον μου και ν' αλλάξουν τα δεδομένα του κλασσικού παραμυθιού, με κάλεσαν σ' ένα "παιχνίδι" (ναι παιχνίδι το λέμε τώρα) όπου πρέπει να πω 10 ελαττώματά μου, κουσούρια μου, παραξενιές μου, ιδιοτροπίες μου, κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Οπότε, ας μπούμε στο "ψητό"!
1. Έχω λόξα με τα βιβλία. Μεγάλη λόξα. Δεν θέλω να μου τα τσαλακώνουν, να μου τα διπλώνουν, να μου τα μουντζουρώνουν, να μου τα τσακίζουν, ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Βιβλία δικά μου πολυδιαβασμένα, είναι ακόμα σαν καινούρια.
2. Δεν θέλω να μου μιλάνε με άγχος, γιατί μου το μεταδίδουν και είναι κουραστικό. Είμαι χαλαρός άνθρωπος, όσο μπορώ τουλάχιστον, κι όταν έρθει κάποιος και μου πει κάτι τρομερό πανικόβλητος, πιο πολύ με ταράζει ο πανικός του, παρά το ίδιο το γεγονός.
3. Επειδή είμαι άνθρωπος της Υπομονής (με κεφαλαίο Ύψιλον παρακαλώ) μέχρι αηδίας, δυστυχώς αργώ στα ραντεβού μου, γιατί πάω με το πάσο μου. Λέω "δυστυχώς", γιατί αναγνωρίζω ότι για πολλούς αυτό είναι κάτι που τους ενοχλεί, έτσι προσπαθώ όσο γίνεται να κόψω αυτήν την συνήθεια.
4. Μπορεί να μη καπνίζω και να μη πίνω, αλλά μ' αρέσουν όλες οι "κακές" τροφές. Φαστ φουντ, γαριδάκια, σοκολάτες, και τα συναφή. Τα οποία τρώω σε υπερβολικές ποσότητες, και ύστερα παραπονιέμαι ότι πονάει το στομάχι μου. Ένας Θεός ξέρει πως παραμένω τόσα χρόνια σε ένα φυσιολογικό βάρος.
5. Ξεχνάω. Ξεχνάω συνέχεια, όχι λόγω αλτσχάιμερ, αλλά λόγω υπερβολικής αφηρημάδας. Όχι μόνο ξεχνάω, αλλά πολλές φορές δεν παίρνω καν χαμπάρι κάτι που γίνεται μπροστά στα μάτια μου. Δεν το συνειδητοποιώ καν.
6. Κάποιες φορές συμπεριφέρομαι ανώριμα. Χτυπάω στο δρόμο άσχετα κουδούνια κι εξαφανίζομαι, ή στην ώρα του μαθήματος πετάω χαρτάκια και στυλούς στους διπλανούς μου και γίνεται το σώσε.
7. Όταν βλέπω ποδόσφαιρο, παθιάζομαι τόσο που βάζω τις φωνές. Ευτυχώς αυτό το κάνω μόνο στο σπίτι μου, κι όχι όταν βρίσκομαι έξω. Τότε θα γινόμουν ρόμπα ξεκούμπωτη!
8. Όταν ακούω μουσική, κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι, δεν θέλω να με διακόπτουν. Εκείνη την ώρα ταξιδεύω κι ονειρεύομαι, κι ένα σκούντημα με προσγειώνει ανώμαλα στη γη.
9. Αν δεν έχω κάποια πρωινή υποχρέωση, κοιμάμαι πολλές ώρες. Αυτό γίνεται για δυο λόγους: ο ύπνος είναι πολύ γλυκός, και οι αλλαγές στα όνειρα έχουν πάντα ενδιαφέρον.
10. Θα δανειστώ ένα στίχο από ένα παλιό τραγούδι του Βασίλη Καρρά: "Το μεγαλύτερο, απ' τα ελαττώματά μου, είναι που εμπιστεύομαι εύκολα, κι ανοίγω την καρδιά μου"...
Υ.Γ. Όσους είχα υπόψιν να προσκαλέσω σ' αυτό το παιχνίδι, έπαιξαν ήδη, γι' αυτό προσκαλώ όποιον θέλει να συμμετάσχει!
Και για όσους απορούν για το έτος γεννήσεως, είναι το 1982 κι έκλεισα τα 27.
Η Κοκκινοσκουφίτσα και ο Κακός Λύκος, που μάλλον αποφάσισαν να κάνουν κόμμα εναντίον μου και ν' αλλάξουν τα δεδομένα του κλασσικού παραμυθιού, με κάλεσαν σ' ένα "παιχνίδι" (ναι παιχνίδι το λέμε τώρα) όπου πρέπει να πω 10 ελαττώματά μου, κουσούρια μου, παραξενιές μου, ιδιοτροπίες μου, κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Οπότε, ας μπούμε στο "ψητό"!
1. Έχω λόξα με τα βιβλία. Μεγάλη λόξα. Δεν θέλω να μου τα τσαλακώνουν, να μου τα διπλώνουν, να μου τα μουντζουρώνουν, να μου τα τσακίζουν, ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Βιβλία δικά μου πολυδιαβασμένα, είναι ακόμα σαν καινούρια.
2. Δεν θέλω να μου μιλάνε με άγχος, γιατί μου το μεταδίδουν και είναι κουραστικό. Είμαι χαλαρός άνθρωπος, όσο μπορώ τουλάχιστον, κι όταν έρθει κάποιος και μου πει κάτι τρομερό πανικόβλητος, πιο πολύ με ταράζει ο πανικός του, παρά το ίδιο το γεγονός.
3. Επειδή είμαι άνθρωπος της Υπομονής (με κεφαλαίο Ύψιλον παρακαλώ) μέχρι αηδίας, δυστυχώς αργώ στα ραντεβού μου, γιατί πάω με το πάσο μου. Λέω "δυστυχώς", γιατί αναγνωρίζω ότι για πολλούς αυτό είναι κάτι που τους ενοχλεί, έτσι προσπαθώ όσο γίνεται να κόψω αυτήν την συνήθεια.
4. Μπορεί να μη καπνίζω και να μη πίνω, αλλά μ' αρέσουν όλες οι "κακές" τροφές. Φαστ φουντ, γαριδάκια, σοκολάτες, και τα συναφή. Τα οποία τρώω σε υπερβολικές ποσότητες, και ύστερα παραπονιέμαι ότι πονάει το στομάχι μου. Ένας Θεός ξέρει πως παραμένω τόσα χρόνια σε ένα φυσιολογικό βάρος.
5. Ξεχνάω. Ξεχνάω συνέχεια, όχι λόγω αλτσχάιμερ, αλλά λόγω υπερβολικής αφηρημάδας. Όχι μόνο ξεχνάω, αλλά πολλές φορές δεν παίρνω καν χαμπάρι κάτι που γίνεται μπροστά στα μάτια μου. Δεν το συνειδητοποιώ καν.
6. Κάποιες φορές συμπεριφέρομαι ανώριμα. Χτυπάω στο δρόμο άσχετα κουδούνια κι εξαφανίζομαι, ή στην ώρα του μαθήματος πετάω χαρτάκια και στυλούς στους διπλανούς μου και γίνεται το σώσε.
7. Όταν βλέπω ποδόσφαιρο, παθιάζομαι τόσο που βάζω τις φωνές. Ευτυχώς αυτό το κάνω μόνο στο σπίτι μου, κι όχι όταν βρίσκομαι έξω. Τότε θα γινόμουν ρόμπα ξεκούμπωτη!
8. Όταν ακούω μουσική, κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι, δεν θέλω να με διακόπτουν. Εκείνη την ώρα ταξιδεύω κι ονειρεύομαι, κι ένα σκούντημα με προσγειώνει ανώμαλα στη γη.
9. Αν δεν έχω κάποια πρωινή υποχρέωση, κοιμάμαι πολλές ώρες. Αυτό γίνεται για δυο λόγους: ο ύπνος είναι πολύ γλυκός, και οι αλλαγές στα όνειρα έχουν πάντα ενδιαφέρον.
10. Θα δανειστώ ένα στίχο από ένα παλιό τραγούδι του Βασίλη Καρρά: "Το μεγαλύτερο, απ' τα ελαττώματά μου, είναι που εμπιστεύομαι εύκολα, κι ανοίγω την καρδιά μου"...
Υ.Γ. Όσους είχα υπόψιν να προσκαλέσω σ' αυτό το παιχνίδι, έπαιξαν ήδη, γι' αυτό προσκαλώ όποιον θέλει να συμμετάσχει!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)